Terug in Finland

Zondag 19 november 18.30

Ik heb zojuist al mijn blogs van Zuid-Amerika teruggelezen. Ik ben wel blij dat ik niet echt de regels van de journalistiek heb gevolgd. Iedereen heeft mijn bescheiden mening over bijvoorbeeld Duitsers of Tilburg wel gelezen. Niet echt subjectief geschreven, maar daar ben ik nu wel blij mee. Zo kan ik nu de reis nabeleven hoe ik me op dat moment ook voelde. Over de protesten bijvoorbeeld, daar had ik meteen een fel oordeel over. Daar op terugkijkend misschien niet volledig terecht, ik was tenslotte toerist en geen inwoner, maar het is hoe ik het toen ervoer en wanneer ik alles teruglees zie ik mezelf daar weer door die kleurrijke en stinkende straten van Cusco slenteren. 

In oktober was Eliana drie weken vrij en had ik eindelijk de mogelijkheid om haar Finland te laten zien. Dat was echt thuiskomen, niet normaal. Weer even een tijdje geleefd in het leven dat ik daar had.

Eliana viel het vooral op dat ik daar als Fin werd behandeld. De mensen praatten uitsluitend Fins tegen me, ondanks dat iedereen hier Engels kan. Wanneer ik in het Engels reageer denken ze nog steeds dat ik een Fin ben, maar dan eentje die Engels wilt oefenen ofzo. Eliana vond dat ik met alles wel echt perfect tussen deze mensen pas, zijzelf valt een stuk meer op. Zowel de natuur als de mensen; allemaal erg wit.

Zelfs toen ik een keer bij Mattias in de auto zat en hij drie Finse vrienden ging ophalen werd er uitsluitend Fins gesproken. Het is echt raar. Ik heb hier een maand of negen gezeten maar zolang ik deze taal niet intensief ga leren, versta ik echt geen woord. Niet zoals bij andere talen dat je nog wel kan inschatten waar het over gaat, echt een verzonnen taal.

Over talen gesproken

Ik ben de laatste tijd weer wat meer m’n Spaans aan het leren. Nu ik dit zelfstandig doe ben ik erachter gekomen wat voor mij het grootste probleem was van het leren van een nieuwe taal. Namelijk dat ik een vreemde taal aan het leren was vanuit een taal die eveneens niet de mijne is. Mijn Engels is helemaal niet zo goed als m’n Nederlands, ik spreek wel Engels omdat ik het sinds mijn tijd in Finland gewoon heel veel doe. Ik praat nog steeds meer Engels dan Nederlands omdat ik dagelijks nog veel contact heb met Finnen, maar dat ik het goed spreek betekent niet dat ik de grammatica ken. Die ken ik van het Nederlands wel: op de middelbare school was ik voor het vak Nederlands met het hoogste cijfer van de afdeling geslaagd, voor Engels met moeite een 6.

Ik heb nu alle grammatica op een rij gezet en ben erachter gekomen dat dat het probleem was. Als ik vroeg wat de ‘’objeto directo’’ nu eigenlijk is vertaalde ze het naar het Engels, of ze zeiden dat het eenvoudig was omdat de toepassing gewoon hetzelfde is als in het Engels. Dan zocht ik het s’ avonds zelf op en zag ik dat ze het gewoon over het lijdend voorwerp hadden. Als ik dat meteen had geweten had ik het wel wat sneller opgepikt.

De volgende keer dat ik een taal ga leren weet ik dus dat het voor mij belangrijk is dat het vanuit m’n eigen taal is.

In zoveel landen in de wereld is Spaans de eerste taal dat er vanzelfsprekend veel verschillende vormen van zijn. Daarin scheelt het veel in hoeverre ik diepgaande gesprekken in het Spaans kan voeren nu. Ik merkte daarin dat dorp en stad sowieso veel scheelt. De mensen in Cusco ken ik veel beter en omdat ik daar Spaans heb geleerd ook beter verstaan. Toen vertrok ik naar de hoofdstad Lima en moest ik een stuk beter luisteren om ze te verstaan. Ze houden er daar ook minder rekening mee dat ik het nog aan het leren was. Stadse mensen hé, egoïstischer. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Yesika van m’n stage, uit Bolivia die ik vorige week in Finland zag. Daar kon ik goed mee praten. In Finland zag ik meer mensen waarvan Spaans de moedertaal is. Diego uit m’n voetbalteam en Ainara uit m’n voormalige appartement. Diego praatte ook rustig en duidelijk. Ainara weet ik nog steeds niet wat ze heeft gezegd. Maar was wel leuk om met deze mensen die ik een jaar geleden heb ontmoet nu in een andere taal te spreken. Vooral voor Eliana zocht ik deze latino's en Spanjaarden weer op.

Terug naar het onderwerp Finland

Maar dat was dus weer meer als goed om weer terug te zijn. De dinsdagen als vanouds aangesloten bij mijn voetbalteam. Het regende echt ongekend hard, was helemaal niet te doen, de bal rolde niet eens. Finnen vonden het helemaal geweldig. Alsof ik in een zwembad was gevallen. 

Ook weer zoals toen met Petteri naar de sauna geweest, een paar dagen oprij. Dat ook gemist. Bij de sauna kwam ik mijn Indische vriend Aaryan ook tegen, die gek die in Tallinn woont en ik toen mee naar Rammstein ging. Het kwam vaker voor dat ik plots bekende tegenkwam op straat, onbewust zoveel mensen leren kennen. We sliepen deze hele periode trouwens bij mijn andere Indische vriend, Aravind, die waar ik toen mee naar Paris Saint Germain ging. Ook zijn we wezen lunchen met mijn oude stagebedrijf, daar ben ik altijd contact mee blijven houden, komen er ook een aantal van uit Zuid-Amerika. Eigenlijk hebben we elke dag wel met vrienden ergens gegeten. En buiten dat gewoon de mooie plekken laten zien zoals Suomenlinna, Kaivopuisto, Mukkivuori en Vartioharju. Je kent het wel.

Was wel relaxt dus. Wel echt koud ook, veel kouder als toen ik hier destijds studeerde. Dat lijkt tenminste, misschien omdat ik zes maanden in Zuid-Amerika zat de omschakeling nu groter was, maar beide hadden we toch wel last van de kou, terwijl de Finnen nog zonder jas buiten liepen. Ik had zelf ook niet echt warme kleren aan omdat ik voor vertrek al aan ze had gevraagd of dat nodig was. Ze zeiden nee. Misschien dat de Finnen hierin niet de meest betrouwbare bron blijken.

Het is er trouwens ook niet goedkoper geworden. Omdat het sinds ik terug uit Peru kwam hier in Nederland allemaal zo duur geworden is (of lijkt), hoopte ik dat het in Finland na verhouding meeviel, maar dat was niet. Nog steeds vijf euro voor een normale koffie en acht voor een slecht afgetapt 33cl biertje.

Vanzelfsprekend ook weer op en neer naar Tallinn gegaan. De plaats waar je de lekkerste pannenkoeken van de wereld hebt. En in het klassieke restaurant olde Hansa wezen eten:

De kou kwam ook wel door de wind trouwens. Onze ferry's terug naar Helsinki waren gecanceld vanwege het noodweer. 's Avonds toch een ferry kunnen bemachtigen die wel ging maar het bleek niet voor niets dat ze allemaal niet durfde te gaan. Echt wat een geschommel, alles viel ook steeds om; koffers, glazen, mensen. Toen ik naar de wc ging hoorde ik niets dan geluiden van mensen die aan het overgeven waren. Weer terug in Finland van het (bescheiden en niet te vergelijken met Peru) uitgaansleven van Helsinki genoten.

Een keer de volledige dag in de bibliotheek gespendeerd. 

De uni waar ik destijds stage liep

Een regenboog in Helsinki, ik kan me niet herinneren dat de zon geschenen heeft.

Hier met twee uit m’n voetbalteam. Fredderik uit Zweden en Matthias uit Helsinki.

Twee weken erna toen ik weer thuis was en Eliana in Munster moest Eintracht Frankfurt tegen HJK uit Helsinki voetballen voor de Europa League. Matthias naar Frankfurt gevlogen en ik 4 uur gereden om te zien hoe HJK kansloos met 6-0 verloor. Was wel grappig om tussen de Fins-sprekende te zitten. Eerste keer dat ik Finnen zag buiten Finland. Die mensen reizen niet, ik heb er tijdens mijn reizen nog nooit een gezien of gehoord. Nu in Duitsland hoorde ik die rare taal opeens overal. Na deze afgang zijn we het gehele weekend nog allerlei wedstrijden afgestruind.

Frankfurt - hjk 6-0

Vrijdag: Bochum - Mainz 2-2

Zaterdag: Duisburg - Essen 1-2

 

Zaterdag: Sittard - Utrecht 0-0

Zondag: Club Brugge - Royal Antwerp 2-1

Dat was dus drie dagen oprij lekker veel wedstrijdjes kijken en schnitzels eten in het land van de eigenwijze, egoïstische, onbeschofte, negatieve en brutale mensen. Want begrijp me niet verkeerd, ondanks dat ik de laatste tijd heel veel in Duitsland ben, het bevalt me er nog steeds niet. 

• Blog 2

Voor de mensen die vrij zijn vanavond, hier nog meer leesvoer over hoe ik 7 maanden later terugkijk naar de reis. Aangevuld door foto's uit mijn eerste week Peru en eerste week Finland.

 

Een jaar geleden van nu zat ik al 1,5 maand in Peru. Het was ook zo impulsief dat ik naar Peru vertrok. Dat ik daar opeens midden in Cusco stond tussen mensen die er niet uitzien zoals ik, die mij ook maar raar aankeken en we konden elkaar niet verstaan. Best raar hoe ik daar toen mee omging want zelden voelde ik mij zo zelfverzekerd en trots als de eerste weken in Peru. Nu ik er op terugkijk lijkt het wel een decennia geleden te zijn en ook is het bizar dat als je kijkt hoe veel ik gedaan heb die tijd maar een halfjaar duurde.

Destijds stond ik daar helemaal niet bij stil, maar ik heb er wel echt elke seconde uitgehaald die erin zat, nergens spijt van ook. Ik besteed de laatste weken veel tijd aan het terugkijken van foto’s en het lezen van m’n blogs. Nu ik weer terug ben en iedereen spreek die deze blog volgde merk ik dat hij veel meer gelezen werd dan ik destijds altijd dacht. Er worden dingen aangehaald die ik al haast vergeten was.

Ik lees de blog en vele andere stukken die ik destijds voor mezelf schreef nu op een zelfde manier hoe jullie dat toen deden en ik sta er nu achteraf wel van te kijken hoe ik mezelf destijds zo snel aanpaste maar ook hoe snel ik vrienden maakte, alles ontdekte en simpelweg gewoon inburgerde.

Wat nu wel veel gevraagd wordt is wat nu het állerleukste was van de reis. Maar dat was niet echt één ding. Gewoon het inwoner van Cusco zijn. Daar de stad en de mensen écht leren kennen. Ik was geen toerist meer zoals al die Amerikanen en Duitsers die heel Zuid-Amerika in één maand aandoen. Ik weet nu alles van Cusco.

De 9 maanden Finland en 6 in Peru zijn elke seconde waard geweest en ze pasten ook goed bij elkaar omdat het twee uiterste zijn. De rustige, stugge, bescheiden en verlegen Finnen tegen de drukke, enthousiaste, felle en opvliegende Peruanen. En ze zijn met veel. Finland voelde onmiddellijk als thuis en nog steeds zie ik er mezelf in de toekomst wonen. Ik denk niet dat Peru voor mij ooit als thuis kan voelen. Ik weet zeker als ik nu terugga,, met een Peruaanse vriendin, sprekend in hun taal en met alles wat ik van het land weet; Voor hun blijf ik altijd een gringo. In tegenstelling tot Finland, daar was ik direct een van hen. 

 

In Peru is het dubbel. Wat betreft natuur wel een van de mooiste landen van de wereld en wat betreft geschiedenis een van de interessante. Hoeveel boeken over de Inca-cultuur ik sinds ik terug ben wel niet heb versleten. Je kan er me alles over vragen nu. Ook de keuken is ongetwijfeld de beste van de wereld en de cultuur is gewoon nummer 1. Maar daar tegenover staat de armoede en het feit dat je met geld alles kan. Al doe je de ergste dingen, van de lokale politie tot aan de rechtbank; het valt altijd om te kopen. Toen ik eenmaal langere tijd in Peru zat hoorde ik de gruwelijkste dingen wat de mensen elkaar daar aandoen, onbeschrijfelijk. Daar laat je je kind niet opgroeien. Ook heb ik het als racistisch ervaren, onderling vooral: man/vrouw, rijk/arm, dorp/stad maar ook zeker jegens blanken.

Het is gewoon het een of het ander. De Zuid-Amerikanen zijn meer van het sociale leven maar hebben een minder sociaal karakter. De Finnen doen niet aan small talk, maar jatten ook je portemonnee niet. Mijn Finse vrienden vroegen niet aan me nadat ik ze een jaar niet gezien heb hoe het in Peru was. Omdat het ze niet interesseert, dus gaan ze dat ook niet uit beleefdheid vragen. Als ik er wel wat over vertel luisteren ze wel oprecht, maar niet dat ze daarna zelf een verhaal delen. Vind ik wel iets hebben. Iemand uit m'n voetbalteam zei ooit eens nadat ik weer eens aan het klagen was over de taal: Wanneer je comfortabel bent met een (ongemakkelijke) stilte in een gezelschap, dan spreek je de Finse taal. En dat is wat Peterri en ik altijd deden als we bij Täffa lunchten.

Als ik elk land in de wereld kan kiezen om weer een halfjaar te spenderen ben ik er al wel aan uit waar. Dan zou ik weer naar Peru gaan. Ik mis die mensen, de keuken en de cultuur wel enorm. Iets waar Nederland niet aan kan tippen. Verder hoef ik er niet nog meer omheen te draaien. Inmiddels ben ik binnenkort gewoon al een jaar samen met Eliana en ondanks dat we wel videobellen met haar familie gaan we uiteraard naar Peru om na haar vader en zus nu ook de rest van haar familie in levende lijven te ontmoeten.

Zelf hebben we niets te klagen, we hebben veel mogelijkheden elkaar te zien. Ze woont en studeert nog in Münster, dus vaak rijd ik op de meest gekke tijdstippen daar naartoe en als ze vakantie heeft (bijvoorbeeld de gehele maand Juni, juli, drie weken van oktober) kan ze lange tijd hier spenderen. Dat komt dus allemaal goed uit. Het was nog geen uur geleden dat ik er weer op het station heb afgezet en vorig weekend zaten we in Duisburg.

Dus, Finland tegen Peru.

Dingen die voor mij belangrijk zijn en heel erg in mijn karakter zitten hebben de Finnen exact hetzelfde. Een afspraak of belofte nakomen is in Peru niet zo belangrijk. 

-Finland is beter wonen, welvarender maar Peru heeft veel meer cultuur.

-Finland genoot ik intenser van, Peru heeft me meer gegeven.

-Bij Peru is het gewoon het een of het ander. Met alle voordelen die het heeft, het zal gewoon altijd een vakantieland blijven. In Finland wonen is een serieuzere overweging.