Hoog bezoek

Zondag 20 maart, 9:00

Gister postten het AD onderstaand nieuwsartikel waarin staat dat Finnen de gelukkigste mensen op aarde zijn. Daar was ik al van op de hoogte maar ik sta er steeds maar weer van te kijken. Alle Finnen die je tegenkomt lijken harstikke depressief te zijn, het zijn vooral de internationals die leven in deze stad houden. Toch blijkt uit het artikel uit onderstaande link dat de Finnen wederom de gelukkigste van de wereld zijn. Het tegendeel stralen ze uit. 

Finnen het gelukkist

Vrijdagavond zijn m’n ouders weer veilig in Amsterdam geland nadat ze afgelopen week op bezoek waren. Ik was benieuwd in hoeveel seconde mijn zorgvuldig opgebouwde reputatie hier wordt afgebroken (grapje). Waar ze aankwamen met koffers vol eten keerden ze terug met alle souvenirs die Finland ooit had. Dat is goed nieuws, want mijn kasten puilen nu uit met genoeg eten voor de komende vijf weken. Het was leuk om ze rond te leiden en te laten zien wat ik hier de afgelopen zeven weken heb opgebouwd. Heel vaag dat ik hier pas zeven weken zit, het lijken er minstens dubbel zo veel. 

Maandagavond naar dé Irish pub geweest waar iedereen het in Helsinki altijd over heeft. Slechts 3,50 voor een halve liter bier. Dat blijkt niet voor niets. Alsof ze alle restafval van omliggende restaurants aftappen en dat hier voor een tweede keer voorschotelen. Het werd verkocht als Guinness bier wat normaal wel lekker is, maar dit was troep. Na een aantal glazen hebben we het dan ook maar opgegeven en zijn we overgestapt op het ‘’normale’’ bier waar je dan weer wel de hoofdprijs voor betaald.

Dinsdag naar het Nationale natuurpark Nuuksio geweest. De vorige keer dat ik daar was liepen we nog de hele route tot onze knieën door de sneeuw, nu was het vooral een ijsbaan. In de avond met de Fin genaamd Ami die ik zondag in de kerk had leren kennen en zijn voetbalteam een wedstrijd gespeeld. Ik zit helemaal niet op voetbal maar het niveau in Finland is zo laag dat ik niet eens door de mand viel; ik scoorde de eerste twee doelpunten van de wedstrijd. 

Ik heb vanf deze week een nieuwe fotocamera en daar de afgelopen week 194 foto's meegemaakt die vrijwel allemaal mislukt zijn omdat ik de instellingen niet eerst gecontroleerd had. Hieronder wat foto's van Nuuksio park. Tekst gaat verder onder de foto's.

Amerikanen & Basketbal

Woensdag een wandeling door de stad gemaakt en voor het eerst al die gebouwen waar ik altijd tegen aankijk van de binnenkant bekeken. ‘s Avonds Sloppy Joe’s wezen eten met een paar Amerikanen die ik op dat Zuid-Amerikaanse event heb leren kennen. Een Sloppy Joe is echt de Verenigde Staten op een broodje en tevens niet te verwarren met Sleepy Joe. Alles wat ongezond, vet en veel te veel is gooien ze op een broodje. Groente krijg je natuurlijk niet, in plaats daarvan nemen ze chips. Ik begrijp dat veel mensen in de VS obesitas hebben, wat zij in één dag eten, doe ik een week mee.

Aangezien ik hier in tegenstelling tot Nederland geen fysiek werk doe merk ik dat ik ’s nachts minder slaap nodig heb. Als ik in Nederland om 7.00 m’n wekker had staan moest ik de avond ervoor zeker voor 23:00 naar bed wilde ik de volgende dag fatsoenlijk functioneren. Hoe fysiek ik me hier ’s avonds ook inspan, met dat hersendode computerwerk hier lukt het me echt niet voor 1:30 in slaap te komen. Daardoor ben ik vaak nog wakker als er in de VS gebasketbald wordt, waardoor die hobby nu ook weer volledig terug is. Ik ben weer helemaal van de NBA op de hoogte en heb daarom besloten zelf ook maar weer te gaan basketballen. Zaterdag begin van de avond een partij gespeeld en volledig ingemaakt waardoor ik dacht het volledig kwijt te zijn. Na afloop van de wedstrijd kwam ik erachter dat er een paar tussen liepen die College basketbal in de VS hebben gespeeld, bij een team één klasse lager dan de NBA. Zij waren dus té goed in plaats van ik té slecht.