Dus.. Estland

Zaterdag 9 april, 15:00 

Aangezien de tekst over Tallinn waarschijnlijk veel te blij gaat worden wilde ik deze blog graag beginnen én eindigen met slecht nieuws. Het minst slechte nieuws van de twee is dat ik gezien het gebrek aan vitamine C vrij ziek geworden ben. De laatste keer dat ik ziek was kan ik me niet eens herinneren. Verkoudheid enz. doe ik eigenlijk niet aan. Omdat er in Finland zo weinig zon is werd me wel aangeraden om vitamine pillen te nemen, maar aangezien ik in m’n leven ook nog nooit bijvoorbeeld een paracetamol genomen heb dacht ik dat niet nodig te hebben. Vanuit dat perspectief ook wel weer terecht dat ik nu ziek ben. De zon waar ik altijd zo’n hekel aan heb blijkt dus toch belangrijk. De afgelopen dagen heb ik dus niet veel anders gedaan dan in bed films gekeken en wat verhalen geschreven. Maar belangrijker: Tallinn

Tallinn: zwaar onderschat

Ik zie nooit wat mensen in doorgaans populaire steden zien. Parijs bijv.; de zogenaamde stad van de liefde, ik ben er vier keer geweest en zag niks dan bergen zwervers. In Londen word je bij elke stap die je zet aangereden door een bus en zo heeft elke wereldstad wel iets, maar Tallinn was in mijn ogen dicht bij perfectie.

De afgelopen weken heb ik zoveel verschillende meningen over Tallinn gehoord dat ik het echt met m’n eigen ogen moest zien om een mening te kunnen vormen. Er vaart drie keer per dag een cruiseschip tussen Helsinki en Tallinn op en neer. Vrijdag om 15:00 vertrokken Rebecca en ik vanuit Helsinki naar Tallinn met het doel daar te eten, flink op stap te gaan en zaterdagmiddag weer terug te varen. Ik ging er stiekem vanuit dat de Finnen zo gesteld zijn op deze stad puur vanwege het feit dat het in verhouding met Finland zo goedkoop is. Het was ook wel goedkoop en dat merkte je in mindere mate al op de boot zelf, hier was een halve liter bier tussen de vier en vijf euro.

Toen we aankwamen in Tallinn ging de zon al onder dus dat was ook wel echt een mooi plaatje. Vanaf de boot meteen onze spullen in het hotel gedropt en in de stad gaan eten. Oké, ik beloof dat dit de laatste keer is dat ik over geld begin maar ook het hotel was weer zo goedkoop. Ruime tweepersoonskamer aan de zee, loopafstand van het centrum, verder niks negatiefs op aan te merken en incl. ontbijt: 40 euro. Daar heb je in Helsinki/Amsterdam een happy meal voor.

Dus daarna gaan uiteten bij een erg goed lokaal restaurant: Olde Hansa Rehnung. Ze bleven maar eten brengen totdat je niet meer kon. Eigenlijk zaten we beide na de voorgerechten al wel ver vol. In dit restaurant draaide het vooral om de sfeer. Volledig middeleeuws ingericht en de bediening liep ook in dat soort kostuums. Na het eten tot vrij ver in de nacht verschillende clubs bekeken om uiteindelijk bij de club Labo-Baar te blijven hangen. Daar uren op de dansvloer gestaan waar ik verder de filmpjes niet van ga plaatsen want white man can’t dance. Vanwege de prijzen gaan de Finnen in Tallinn helemaal los, ik vraag me af of iedereen die we die avond zagen momenteel nog in leven is. Het ging ver.

De volgende ochtend vond ik een uur of drie slaap wel weer voldoende en ben ik rond 8.00 alleen over het strand gaan wandelen. Tallinn was nog in slaap en het voelde als een privilege een Europese hoofdstad volledig voor mezelf te hebben. De boot terug naar het beloofde land van Helsinki vertrok pas om 12.00 dus na het ontbijt zijn we de stad nog ingegaan want daar hadden we de dag ervoor niks van gezien. Het oude centrum van de stad is echt prachtig, Alsof je teruggaat naar de middeleeuwen met overal kastelen, kerkers en oude gevechtsgebouwen. OV en ander verkeer is er in dit gebied niet en de straten deden ons denken aan de stijl van Pompeï.

Tekst gaat verder onder de foto's

Kijk voor meer video's van o.a. het eten en het schip bij het kopje video's.

Dus na deze positieve recensie is er ook nog ruimte voor slecht nieuws. Onvermijdelijk is dat gezien het hoge aantal internationale studenten hier je vaker dan gebruikelijk afscheid moet nemen.

Mijn Sloveense room-mate Ian die ik erg hoog heb zitten kwam deze dagen met het slechte nieuws dat hij teruggaat naar zijn geboorteland. Dat stond totaal niet op zijn planning, hij was zelfs bezig met het leren van de Finse taal. Hij werkt als journalist en kreeg een aanbod van een bedrijf uit Slovenië dat hij simpelweg niet kon afwijzen. Hij lijkt er weinig zin in te hebben omdat het grootste gedeelte van zijn leven zich nu hier afspeelt en het ook al over drie weken gaat gebeuren. Ik ben blij voor hem maar vind het zelf jammer. Hij kan goed gitaar spelen en ik wat keyboard en we vonden het leuk 's avonds wat muziek te maken en schrijven. Ian zou vast niet te laatste zijn die ik hier heb leren kennen en alweer vroeg afscheid van moet nemen.

Ik ga deze blog nu snel plaatsen zonder hem verder nauwkeurig over te lezen aangezien ik op mobiele hotspot zit dus vergeef me eventuele spelfouten. De groeten